Udarili na Crkvu, protjerali srpske pjesnike, priznali Kosovo, slavili -Oluju- i preimenovali srpski jezik!
Protjerivanje ambasadora Srbije Vladimira Božovića iz Crne Gore, po svemu sudeći, poslednji je potez koji je odlazeći režim Mila Đukanovića napravio, pošto će do kraja ove nedelje Skupština Crne Gore izglasati novu vladu mandatara Zdravka Krivokapića.
Nažalost i bez tog, sramnog, završnog čina tridesetogodišnju vladavinu DPS-a obilježila je antisrpska politika pogotovo u poslednjih deset godina.
Upravo se na njoj gradila današnja crnogorska država, tačnije, gradila se na svemu onome što bi moglo da se iskoristi za otklon od Srbije. Otuda problemi sa dvojnim državljanstvom, protjerivanje Srbije i svega srpskoh iz škola, izmišljanje novog pisma, ograde od istorijskih činjenica…
Na kraju, što je možda bila i prelomna tačka, bio je pokušaj otimanja imovine Srpske pravoslavne crkve (SPC), donošenjem spornog Zakona o slobodi vjeroispovijesti koji je stranku Mila Đukanovića, po svoj prilici, koštao gubitka vlasti.
Dakle, najdugotrajnijem režimu u Evropi približio se kraj barem kada se radi o parlamentarnoj većini i Vladi. Tri mjeseca nakon uspjeha na izborima pobjednička koalicija formiraće novu vlast do kraja nedelje kada vlada od 12 ministara na čelu sa mandatarom Krivokapićem bude izglasana.
Đukanović ostaje predsjednik Crne Gore, a ostaje i opor utisak da je sa svojim saradnicima učinio sve kako bi raskinuo viševjekovne bratske odnose sa Srbijom. U nizu antisrpskih poteza Crne Gore pod Đukanovićem “Blic” izdvaja pet najupečatljivijih koji su vjerovatno najviše i doprinijeli padu trodecenijskog režima.
1. Zakon o slobodi vjeroispovijesti
Donošenjem ovog zakona krajem prošle godine planiran je udar na imovinu Srpske pravoslavne crkve u Crnoj Gori koji se poput bumeranga vratio odlazećem režimu.
Taj zakon je, između ostalog, predvidio sledeće: vjerski objekti i zemljište koje koriste vjerske zajednice na teritoriji Crne Gore, a za koje se utvrdi da su izgrađeni, odnosno pribavljeni iz javnih prihoda države ili su bili u državnoj svojini do 1. decembra 1918. godine, kao kulturna baština Crne Gore, državna su svojina.
Iz ovog spornog člana bilo je jasno da država namjerava da oduzme viševjekovnu imovinu SPC-a. Zbog toga su krajem prošle godine počele višemjesečne, kilometarske litije širom Crne Gore u znak protesta protiv zakona. Litije su praktično ujedinile opoziciju u borbi protiv Đukanovića što je svakako ubrzalo njegov poraz na ljetošnjim parlamentarnim izborima.
2. Crnogorski jezik sa dva nova slova
Ako je Zakon o slobodi vjeroispovijesti bio završni korak režima Mila Đukanovića, onda je uvođenje crnogorskog jezika sa još dva slova bio jedan od prvih najupečatljivijih poteza na tom antisrpskom putu.
Tako od školske godine 2011/12 u crnogorskim školama uče se i slova: žj (ź) i šj (ś). Od tada se, recimo, sjekira ili zjenica mogu izgovarati “šjekira (śekira)” i “žjenica (źenica)”, a takođe, primjera radi, “nigđe” i “drugđe” se može reći umjesto “nigdje” i “drugdje”.
Vremenom se krenulo i u izmene u lektiri u Crnoj Gori pa su krajem prošle godine “izbačena” dela čuvenih srpskih pisaca Alekse Šantića, Desanke Maksimović, Jovana Jovanovića Zmaja, Branka Radičevića… Na njihovo mjesto došle su knjige Sunčane Škrinjarić, Kemala Coco, Šima Ešića, Hasnije Muratagić-Tune, Nazmija Rahmanija, Zuvdije Hodžića…
3. Nema dvojnog državljanstva
Vlast Đukanovića je započela antisrpsku politiku 2008. godine kada je zakonom zabranila dvojno državljanstvo. Donošenje tako restriktivnog zakona koji nije karakterističan ni za većinu zemalja EU, a kamoli za zemlje regiona izazvalo je velike polemike u javnosti.
Takav potez tumačio se kao pokušaj da se zaštiti crnogorski identitet, da se započne antisrspka politika, ali i da se pojedine partije zadrže na vlasti tako što crnogorski Srbi ne mogu da glasaju na izborima.
4. Ukidanje odluke Podgoričke skupštine
Raskid bratske prošlosti sa Srbijom režim Đukanovića pokušao je da napravi i retroaktivnim odlukama.
Tako je parlament Crne Gore prije dvije godine ukinuo odluke Podgoričke skupštine o ujedinjenju Srbije i Crne Gore i to pun vijek kasnije.
Na taj način je valorizovana Đukanovićeva izjava iz Pariza sa obilježavanja kraja Prvog svetskog rata gdje je izjavio da je Crna Gora “tragično anektirana prije 100 godina od Srbije”, koja ju je, kako je rekao, “uvukla u rat”.
5. Priznavanje Kosova i slavljenje “Oluje”
Od sticanja nezavisnosti 2006. godine režim Đukanovića se trudio da i potezi Crne Gore u regionu ne budu, najblaže rečeno, naklonjeni Srbiji.
Tako je još 2008. godine Crna Gora priznala nezavisnosti Kosova iako to do dana današnjeg nisu učinile ni pojedine države članice Evropske unije.
Koliko je odlazećoj vlasti bilo stalo do dobrosusjedskih odnosa sa Prištinom pokazalo se i 2017. godine kada je poslala dva štabna oficira u misiju KFOR-a na Kosovu što je izazvalo buru u srpskoj javnosti.
Slične reakcije nastale su i kada je vojni ataše Crne Gore Ivan Mašulović prisustvovao u Kninu obeležavanju “Oluje” u kojoj je protjerano 250.000 Srba iz Hrvatske i ubijeno najmanje 2.500.
Na taj način Crna Gora je praktično dala legitimitet ovoj zločinačkoj akciji. Zvanična Podgorica je ovim činom zanemarila ne samo stradanje ljudi u “Oluji”, već i činjenicu da se u Crnoj Gori, prema poslednjem popisu stanovništva, skoro trećina stanovništva izjašnjava kao Srbi.
Izvor:borba.me
