Miljan Kovač: Hoće li pobjeda umjeti da pjeva

Ignorišući masovna okupljanja, vapaje roditelja ubijenog mladića, a poslije i policijski progon aktivista Pravde za Davida, Igor Radojičić je izvršio političko samoubistvo, i da nije ni zbog čega drugog, onda samo zbog toga zaslužio je potpuni poraz.

Nekontrolisani bijes Milorada Dodika zbog poraza njegovog kandidata za gradonačelnika Banjaluke, i pored toga što je SNSD u poziciji da napravi skupštinsku većinu nasuprot novoizabranom gradonačelniku Drašku Stanivukoviću, govori o teškom udarcu vladajućoj stranci u Republici Srpskoj.

Dodikov bijes je demantovao sve spekulacije da mu nije stalo do Igorove pobjede, pa čak i da bi volio da on izgubi, koje su se mogle čuti neposredno prije izbora.

Do Igora mu možda i nije stalo, ali preko činjenice da će neko iz opozicije zasjesti u gradonačelničku fotelju, svakako nije nešto što može lako progutati.

Ovlaštenja gradonačelnika, koliko god ih neko pokušao omalovažiti, čak i bez skupštinske većine, su velika. Za štetu koju može napraviti Dodikovom interesima i prevelika.

Osim toga, Dodik je svjestan da većina u Banjaluci nije glasala samo protiv Igora Radojičića, nego da su to prije svega glasovi protiv politike režima na čijem je on, kao personifikacija tog režima, čelu.

S druge strane, PDP-SDS, opozicionari, ipak bi trebali biti itekako oprezni i suzdržani sa likovanjem tipa: „Ovo je početak kraja režima“.

Trebali bi, prije svega, uvažiti činjnicu, da se ni na ovim izborima nije glasalo za njih nego protiv bahatog, kriminalnog režima, koji je odavno morao biti istorijska činjenica.

Da su građani masovno glasali za suštinske promjene, onda opozicioni dvojac ne bi dobio ni ovoliko povjerenja, a glasovi bi bili preusmjereni novim licima i modernim pojavama na političkoj sceni.

Ta nova politička ponuda u vidu Pokreta Pravde, nastala iz neformalne grupe Pravda za Davida, još 2018. godine koja se okupila u potrazi za istinom o nerazjašnjenom ubistvu Davida Dragičvića, nažalost nije prešla cenzus.

Ignorišući masovna okupljanja, vapaje roditelja ubijenog mladića, a poslije i policijski progon ativista Pravde za Davida, Igor Radojičić je izvršio političko samoubistvo, i da nije ni zbog čega drugog, onda samo zbog toga zaslužio je potpuni poraz.

Sve to je, i pored činjenice da građani nisu većinski glasali za stranku nastalu iz Pravde za Davida, značajno doprinijelo Radojičićevom porazu, više nego Stanivukovićevoj pobjedi.

Glasali su za onoga koga su prepoznali kao jačeg igrača u borbi protiv svega onoga što aktuelna vlast, na čelu sa Miloradom Dodikom, predstavlja.

Da li će taj „jači igrač“ opravdati povjerenje građana, tek ćemo vidjeti.

Ali kod najave „početka kraja“ režima, svakako treba imati na umu i da je taj „početak kraja“ počinjao i 2010, 2012, 2014, 2018...

Naročito se treba sjetiti lokalnih izbora 2012. na kojima je opozicija ostvarila sjajnu pobjedu u većini opština i svim većim gradovima, osim Banjaluke i Prijedora. Tada je izgledalo da je kraj režima na izborima 2014. godine više nego izvjestan. I bio bi izvjestan da ga tada, kao i 2018., nisu prokockali upravo opozicione perjanice, koje su se preko noći pretvarale u „papke“, mijenjajući političke dresove, a ostavljajući iza sebe prevarene i sve više obeshrabrene građane željne promjena.

Kada se ima u vidu sva slabost opozicionih stranaka, onda je jasno da, čast izuzecima, priča o velikom uspjehu, koji tek slijedi, izgleda kao pucanj iz prazne puške.

Ako se ovakva ocjena primijeni samo na Banjaluku, onda se mora priznati veliki izborni uspjeh PDP-a, koji je pored mjesta gradonačelnika u gradu u kome SNSD vlada preko dvije decenije, zabilježio i vrtoglav rast broja glasova u odnosu na prošle lokalne izbore.

Rezultat je to dobro smišljene, agresivne, ali uspješne kampanje na terenu.

Krivicu za to što jak odbornički klub PDP-a u gradskoj skupštini najvjerovatnije neće uspjeti okupiti skupštinsku većinu, lako je prepoznati u redovima njihovog koalicionog partnera SDS-a.

To što se nekada vladajuća i godinama vodeća opoziciona stranka jedva provukla do skupštinskih klupa, trebao bi biti dovoljan razlog Mirku Šaroviću da luzerima koji vode taj gradski odbor zabrani pristup SDS-u u najširem luku, ne libeći se ni nepopularnih metoda u maniru vlasnika SNSD-a Milorada Dodika.

Naravno, puno je opština i gradova u kojima opozicija mora očistiti svoje redove, s tim da to čišćenje mora početi odmah, da bi „početak kraja“, za dvije godine bio doveden do kraja.

Politički subjekti kojima su ovo bili prvi izbori savladali su prvu lekciju političke borbe, bez obzira na rezultate izbora. Za primjer imaju i greške „velikih opozicionara“, pa ih nemaju razloga ponavaljati.

Izvor:impuls